W miejscowości Lubatówka, w obszarze leśnym w obrębie Wzgórz Rymanowskich, w 2016 roku odkryto skarb składający się z trzech brązowych bransolet, glinianego naczynia solowarskiego oraz dziesięciu paciorków szklanych i ich fragmentów.  Wśród nich dominującą formę stanowią paciorki wykonane w całości ze szkła monochromatycznego o barwie niebieskiej, ale znaleziono także dwa paciorki należące do typu tzw. paciorków oczkowatych. Jeden z nich wykonany jest z żółtego szkła, z niebieskimi oczkami, otoczonymi podwójną białą obwódką, pomiędzy którymi znajduje się szkło barwy niebieskiej, drugi posiada podobną formę, lecz szkło z jakiego go wykonano posiada barwę ciemnoszarą, oczka zaś podobną barwę jak poprzednio opisywany. Niektóre z paciorków wykazują ślady zabiegów technicznych związanych z produkcją, takie jak odcinanie i wygładzenie powierzchni przyotworowej. Paciorki szklane często spotyka się na osadach i cmentarzyskach z młodszej epoki brązu i wczesnej epoki żelaza, często znaleźć je można wśród zabytków lateńskich i rzymskich. Zaczęły pojawiać się w epoce brązu, znaczne upowszechnienie nastąpiło we wczesnej epoce żelaza. Paciorki wykonane ze szkła jednobarwnego nie mają większego znaczenia przy analizie chronologicznej. Natomiast paciorki szklane oczkowate znacznie zawężają nam zakres chronologiczny depozytu. Tego typu zabytki znane są ze schyłku wczesnej epoki żelaza oraz początków okresu lateńskiego z południowej i środkowej Europy, ze strefy nadczarnomorskiej, a także Bliskiego Wschodu oraz większości obszarów wschodniego śródziemnomorza włącznie z wyspami. W Europie największe nagromadzenie tych zabytków notujemy w obszarze na południowy wschód od Alp, w Czechach oraz w obrębie Kotliny Karpackiej.