W młodszym i późnym okresie rzymskich naczynia powszechnie wytwarzano już przy użyciu koła garncarskiego. Naczynia najpierw formowano ręcznie metodą taśmową, po czym na wolnoobrotowym kole garncarskim nadawano im ostateczny kształt. W tym czasie pojawił się nowy typ dużego naczynia zasobowego osiągającego wysokość około 80 cm. Stał się on charakterystycznym wyrobem garncarskim dla późnego okresu rzymskiego i wczesnej fazy okresu wędrówek ludów na obszarze środkowoeuropejskiego Barbaricum.

Od charakterystycznej kryzy kształtowanej przy brzegu naczynia nadano jego nazwę – naczynie zasobowe z kryzowato ukształtowanym brzegiem (Krausengefäße). Wykazują one podobieństwo do dużych naczyń zasobowych – dolium, stosowanych na obszarze Imperium Rzymskiego. Ich pojemność zawierała się w granicach 50 – 120 litrów. Najczęściej zdobione były w górnej części brzuśca ornamentem rytym w postaci pojedynczej lub zwielokrotnionej linii falistej. Uważa się, że kryzowata krawędź umożliwiała szczelne przykrycie naczynia. Wykonane ono było zapewne z materiału organicznego – skóry, drewna lub tkaniny.

Naczynia te niekiedy wkopywane były w ziemię. Dotychczas nie określono jednoznacznie przeznaczenia tych naczyń. Badacze uważają, że służyły do przetrzymywania ziaren zbóż lub innych płodów rolnych oraz pochodzących ze zbieractwa i ich przetworów, przeznaczonych do bezpośredniego zużycia, nie wykluczając także przetrzymywania wody do celów konsumpcyjnych.